Δολοφονία Τελλίνι. Η Κατάληψη της Κέρκυρας απο τους Ιταλούς το 1923

Τον Αύγουστο του 1923 η Ελλάδα ζούσε στη σκιά της μικρασιατικής καταστροφής. Εγκατέλειπε οριστικά την μεγάλη ιδέα και προσπαθούσε να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα.

Εικ. 1 Πρόσφυγες

1,5 εκατομύρια πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, κυρίως σε καταυλισμούς γύρω από τα μεγάλα αστικά κέντρα . Από το 1920 μέχρι το 1928 το άθροισμα των 5 μεγαλύτερων πόλεων αντιπροσώπευε από το 12,6% του συνολικού πληθυσμού το 21,3%. Στη Θσσαλονίκη εγκαταστάθηκαν 170000. Άλλες 300000 στην Αθήνα και τον Πειραιά. Να σημειώσουμε εδώ ότι η Αθήνα το 1918 είχε 250000 πληθυσμό. (Εικ. 1,2)

Γράφει ο Γ. Θεοτοκάς: "Η ζωή κυλούσε θεότρελλη μεσα σε ένα πανδαιμόνιο, που ποτέ δεν το είχε ξαναδεί η μικρή και κοκέτα επαρχιώτικη πρωτεύουσα των παλαιών Αθηναίων αστών", ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος της επιτροπής αποκατάστασης προσφύγων: "Όλα αυτά άλλαξαν από τη μια μέρα στην άλλη. Τώρα οι δρόμοι ήταν γεμάτοι καινούργια πρόσωπα. Περίεργες ελληνικές διάλεκτοι πολιορκούσαν το αυτί. Εξωτικές λαικές φορεσιές από τα βάθη της Μικράς Ασίας αιχμαλώτιζαν το μάτι. Τα πεζοδρόμια ήταν πλημμυρισμένα από κόσμο. Οι άλλοτε ευρύχωρες λεωφόροι ασφυκτιούσαν από κάρα προσφύγων γυρολόγων, οι οποίοι προσπαθούσαν να βγάλουν το ψωμί τους πουλώντας κομπολόγια".

Εικ. 2 Πρόσφυγες

Στις 24 Ιουλίου είχε υπογραφεί η Συνθήκη της Λωζάνης που έδινε τέλος στον ελληνοτουρκικό πόμεμο. Η Ελλάδα έπρεπε όχι απλά να αποχωριστεί τη μεγάλη Ιδέα που την συντρόφευε για σχεδόν 100 χρόνια, αλλά και να δεχτεί το οριστικό χάσιμο εδαφών όπου ο ελληνισμός είχε παρουσία χιλιάδων ετών. Γράφει η εφημερίδα "Έθνος" στις 29 Αυγούστου του 1923: "...είδε την ελληνικωτάτην Ιονίαν να ξαναγίνεται, ύστερα από τόσους αιώνες σκλαβιάς και παραδαρμού ελληνική χώρα πάλιν, και είδε την Θράκη να σπάει γενναίως τις αλυσίδες της, και είδε την κυανόλευκη να κυματίζει, τρισένδοξη, στις ακτές του Ευξείνου, και στα γαλανά της Ιονίας ακρογιάλια..... Αφού τα είδε αυτά και τα χάρηκε και πίστεψε πως το όνειρο μεταβλήθηκε σε πραγματικότητα για πάντα, αισθάνθηκε η ελληνική ψυχή τα φτερά της να μικραίνουν......Αγριότερη αφύπνιση δεν μπορούσε να περιμένει η ελληνική ψυχή, σε δοκιμασία σπαρακτικότερη ήταν αδύνατο να υποβληθεί". Η εφημερίδα "Πατρίς" γράφει την επομένη της συνθήκης: "...εις το πανεπιστημιακόν μέγαρον της ελβετικής πόλεως, εκυριάρχει, ό,τι αφορά ημάς, ο πένθιμος χαρακτήρας μιας κηδείας. Κηδείας των μεγάλων ελληνικών ονείρων, εις τα οποία έμειναν απαρασαλεύτως πισταί αι μακραί γενεαί του Έθνους και τα οποία επέπρωτο να ίδωμεν ημείς επί των ημερών μας πραγματοποιούμενα και συντριβόμενα..."